افزونگی سرور یکی از مهم‌ترین مفاهیم در طراحی زیرساخت‌های فناوری اطلاعات است که هدف اصلی آن، افزایش قابلیت اطمینان و جلوگیری از قطعی سرویس‌ها در مواقع بحرانی می‌باشد. در دنیایی که هر ثانیه قطع ارتباط با سرور ممکن است به ضرر مالی یا اعتباری منجر شود، داشتن زیرساختی افزونه‌پذیر نقش حیاتی پیدا می‌کند.
افزونگی به زبان ساده یعنی ایجاد مسیرها یا منابع جایگزین در سرور که در صورت بروز خرابی در یکی از اجزا، عملکرد کلی سیستم بدون وقفه ادامه یابد. این قابلیت در انواع مختلف سخت‌افزاری و نرم‌افزاری قابل پیاده‌سازی است و در نتیجه آن، سازمان‌ها می‌توانند از بروز اختلالات جدی در سرویس‌دهی خود جلوگیری کنند. پایداری بالا، دسترسی دائمی و کاهش زمان ازکارافتادگی (Downtime) از جمله مزایای کلیدی پیاده‌سازی افزونگی هستند که در کسب‌وکارهای حساس و پرمخاطب بسیار اهمیت دارند.
افزونگی شبکه یکی از ارکان اصلی در طراحی زیرساخت‌های پایدار فناوری اطلاعات است که با هدف تضمین دسترسی‌پذیری مداوم و جلوگیری از قطع ارتباطات شبکه پیاده‌سازی می‌شود. به بیان ساده، افزونگی شبکه یعنی ایجاد مسیرها، تجهیزات و منابع جایگزین برای انتقال داده‌ها به‌گونه‌ای که اگر هر بخشی از شبکه دچار خرابی، قطعی یا مشکل فنی شود، کل سیستم از کار نیفتد و همچنان بتواند به کار خود ادامه دهد.
در شبکه‌هایی که به درستی طراحی نشده‌اند، خرابی یک سوئیچ، قطعی یک کابل یا اختلال در یک روتر ممکن است باعث توقف کامل ارتباط میان سرویس‌دهنده‌ها، کاربران یا دیتابیس‌ها شود. این مسئله به‌ویژه در سازمان‌هایی که سرویس‌های بلادرنگ (Real-time) یا حساس ارائه می‌کنند، می‌تواند خسارات جدی مالی و اعتباری به همراه داشته باشد.
افزونگی شبکه با استفاده از تجهیزات تکراری (Redundant Hardware)، مسیرهای اضافی (Alternate Paths) و پروتکل‌های مدیریتی هوشمند مانند STP (Spanning Tree Protocol)، HSRP، VRRP و Load Balancerها پیاده‌سازی می‌شود. این راهکارها به شبکه این امکان را می‌دهند که در زمان خرابی یک مؤلفه، به‌طور خودکار مسیر جایگزین را فعال کند و از بروز اختلال در سرویس‌ها جلوگیری نماید.
افزونگی همچنین می‌تواند در سطوح مختلفی از شبکه اجرا شود؛ از افزونگی در سطح لینک‌ها و مسیرهای فیزیکی گرفته تا افزونگی در سطح لایه‌های نرم‌افزاری، سوئیچینگ و مسیریابی. حتی در طراحی دیتاسنترهای حرفه‌ای، افزونگی در مسیرهای ورودی اینترنت، برق، و اتصالات بین رک‌ها هم لحاظ می‌شود تا خطر از کار افتادگی به حداقل برسد.
افزونگی در طراحی سیستم‌ها، فقط به یک بخش محدود نمی‌شود؛ بلکه می‌تواند در سطوح مختلفی از زیرساخت‌های IT پیاده‌سازی شود. در ادامه، با مهم‌ترین انواع افزونگی شامل افزونگی سخت‌افزاری، نرم‌افزاری و دیتاسنتری آشنا می‌شویم.
در این سطح، قطعات فیزیکی مهم سیستم مانند منبع تغذیه، هارد دیسک، کارت شبکه و حتی CPU سرور به‌صورت افزونه و چندتایی استفاده می‌شوند. به طور مثال، سرورهای پیشرفته معمولاً مجهز به دو پردازنده (CPU) هستند که به طور همزمان فعالیت می‌کنند. در صورت خرابی یکی از پردازنده‌ها، دیگری قادر است به کار خود ادامه دهد و بدین ترتیب از توقف ناگهانی سیستم جلوگیری می‌شود.
نمونه‌هایی از افزونگی سخت‌افزاری شامل موارد زیر هستند:
در بسیاری از سیستم‌ها، افزونگی تنها به سخت‌افزار محدود نمی‌شود. افزونگی نرم‌افزاری به تکنیک‌هایی گفته می‌شود که از طریق برنامه‌نویسی یا پیکربندی سرویس‌ها، تداوم عملکرد سیستم‌ها را در زمان بروز خطا تضمین می‌کند. چند مثال معروف:
این لایه از افزونگی به‌ویژه در محیط‌های ابری، مجازی‌سازی و سرویس‌های آنلاین بسیار حیاتی است.
افزونگی در سطح دیتاسنتر بالاترین سطح از تکرار منابع به‌شمار می‌رود. در این مدل، نه‌تنها اجزای شبکه و سرورها بلکه کل زیرساخت مرکز داده به‌صورت افزونه طراحی می‌شود. ویژگی‌های این نوع افزونگی شامل موارد زیر است:
سازمان‌هایی که به سطح بالایی از دسترسی‌پذیری نیاز دارند، مانند بانک‌ها، سرویس‌دهنده‌های ابری یا اپراتورهای مخابراتی، از این نوع افزونگی استفاده می‌کنند.
افزونگی در لایه‌های مختلفی از سیستم قابل پیاده‌سازی است؛ از منبع تغذیه و هارددیسک گرفته تا شبکه، نرم‌افزار، و حتی دیتاسنتر کامل. به‌عنوان مثال، استفاده از دو پاور مستقل در یک سرور، نوعی افزونگی سخت‌افزاری به‌حساب می‌آید که در صورت خرابی یکی از منابع تغذیه، پاور دوم به‌صورت خودکار وارد مدار می‌شود و مانع از خاموشی یا آسیب به سرویس‌ها می‌گردد.
برند HPE یکی از تولیدکنندگانی‌ست که در طراحی سرورهای خود به‌طور ویژه روی افزونگی تمرکز کرده است. بسیاری از مدل‌های سرور HPE مجهز به قابلیت‌هایی مانند پاورهای افزونه، کنترلرهای RAID پیشرفته و کارت‌های شبکه دوگانه هستند که به پایداری سیستم کمک می‌کنند.
در مراکز داده‌ای که حجم بالایی از پردازش، ذخیره‌سازی و انتقال داده انجام می‌شود، نبود افزونگی می‌تواند عواقب جدی در پی داشته باشد. قطع برق، خرابی یک مسیر شبکه یا از کار افتادن یک هارد ممکن است باعث از دست رفتن داده‌ها، توقف خدمات آنلاین و حتی خسارات مالی و اعتباری شود. به همین دلیل، بسیاری از مدیران زیرساخت ترجیح می‌دهند در توسعه یا ارتقاء سیستم‌های خود، به جای صرف هزینه بالا برای تجهیزات نو، اقدام به خرید سرور استوک با قابلیت افزونگی بالا کنند. این سرورها علاوه بر مقرون‌به‌صرفه بودن، توانایی ارائه کارایی مطلوب در محیط‌های حساس را نیز دارند.
افزونگی سرور و زیرساخت‌های فناوری اطلاعات نقش بسیار مهمی در افزایش پایداری و اطمینان‌پذیری سیستم‌ها ایفا می‌کند. این روش با ایجاد نسخه‌های پشتیبان و تجهیزات جایگزین، باعث می‌شود تا در مواجهه با مشکلات فنی یا خرابی‌های ناگهانی، خدمات به صورت مداوم و بدون وقفه ارائه شود. در ادامه به برخی از مهم‌ترین مزایای پیاده‌سازی افزونگی اشاره می‌کنیم:
یکی از بزرگ‌ترین مزایای افزونگی، بالا رفتن پایداری کلی زیرساخت‌ها است. با استفاده از قطعات افزونه و تکراری در بخش‌های مختلف سخت‌افزار، نرم‌افزار و شبکه، سیستم‌ها می‌توانند در برابر خرابی‌ها مقاوم‌تر باشند. برای مثال، سرور اچ پی با طراحی حرفه‌ای افزونگی سخت‌افزاری، امکان عملکرد مداوم حتی در صورت خرابی یکی از قطعات حیاتی را فراهم می‌کنند. این پایداری بالا به کسب‌وکارها کمک می‌کند تا بدون نگرانی از قطعی‌های ناگهانی، به فعالیت‌های خود ادامه دهند.
در دنیای دیجیتال امروز، اطلاعات و داده‌ها یکی از باارزش‌ترین دارایی‌های هر سازمان محسوب می‌شوند. پیاده‌سازی افزونگی باعث می‌شود که حتی در صورت خرابی سخت‌افزاری یا نرم‌افزاری، داده‌ها و سرویس‌ها به‌طور کامل حفظ شوند و از بین نروند. این امر ریسک از دست دادن داده‌ها و خرابی‌های سیستم را به شدت کاهش می‌دهد و از آسیب‌های مالی و اعتباری جلوگیری می‌کند.
افزونگی به معنای تضمین تداوم خدمات و سرویس‌دهی بدون وقفه است. کسب‌وکارها و سازمان‌ها با پیاده‌سازی زیرساخت‌های افزونه، می‌توانند از هرگونه قطعی ناگهانی جلوگیری کنند و رضایت مشتریان خود را حفظ نمایند. این امر به ویژه برای سرویس‌های آنلاین، وب‌سایت‌ها و مراکز داده که نیازمند زمان پاسخ‌دهی بالا هستند، بسیار حیاتی است.
در بازار فناوری اطلاعات، سرورهایی که قابلیت افزونگی پیشرفته دارند، نقش حیاتی در تضمین پایداری و اطمینان از تداوم فعالیت‌های سازمانی ایفا می‌کنند. برندهای معتبر جهانی، با تمرکز بر نوآوری و به‌کارگیری فناوری‌های مدرن، امکانات متعددی برای حفظ کارکرد بی‌وقفه سیستم‌ها در محصولات خود ارائه می‌کنند. یکی از ویژگی‌های مهم در این سرورها، وجود اجزای سخت‌افزاری تکراری مانند منابع تغذیه دوگانه، سیستم‌های ذخیره‌سازی با آرایه‌های پیشرفته و پردازنده‌های چندگانه است. این طراحی‌ها به گونه‌ای است که در صورت بروز نقص در یکی از قطعات، سیستم بدون هیچگونه قطعی، به کار خود ادامه دهد.
علاوه بر افزونگی سخت‌افزاری، قابلیت‌های نرم‌افزاری مانند انتقال خودکار بار کاری به سرورهای پشتیبان و مدیریت هوشمند منابع نیز نقش مهمی در حفظ پایداری زیرساخت‌ها دارند. همچنین مراکز داده مدرن معمولاً از افزونگی در سطح شبکه و دیتاسنتر بهره می‌برند تا از بروز اختلالات گسترده جلوگیری شود. این ویژگی‌ها موجب شده تا بسیاری از سازمان‌ها و شرکت‌ها با اطمینان بیشتری به سرورهای مطرح بازار اعتماد کنند و از آنها برای میزبانی سرویس‌های حیاتی خود استفاده نمایند.
اغلب در حوزه مدیریت داده‌ها و زیرساخت‌های فناوری اطلاعات، مفاهیم «افزونگی» و «بکاپ‌گیری» به‌صورت نزدیک به هم استفاده می‌شوند، اما در واقع این دو روش کاربردها و اهداف متفاوتی دارند که شناخت تفاوت‌هایشان برای طراحی یک سیستم مقاوم و قابل اعتماد ضروری است.
افزونگی به معنای ایجاد نسخه‌های تکراری از اجزا و منابع سیستم به‌صورت همزمان است، به‌گونه‌ای که اگر یکی از آنها دچار مشکل شود، نسخه دیگر بلافاصله وارد عمل شده و عملکرد سیستم قطع نشود. افزونگی معمولاً برای حفظ تداوم فعالیت‌های سیستم در لحظه و جلوگیری از قطعی ناگهانی استفاده می‌شود. مثلاً در یک سرور، وجود دو منبع تغذیه مستقل یا چند هارددیسک در آرایه RAID نمونه‌هایی از افزونگی هستند که هنگام خرابی یکی از قطعات، سیستم بدون وقفه به کار خود ادامه می‌دهد.
بکاپ‌گیری یا نسخه‌برداری، فرآیندی است که طی آن از داده‌ها یا کل سیستم در یک زمان مشخص، یک نسخه پشتیبان تهیه می‌شود و این نسخه برای بازیابی اطلاعات در آینده ذخیره می‌گردد. هدف اصلی بکاپ، حفظ داده‌ها در برابر از دست رفتن دائمی به‌علت خطاهای انسانی، حملات سایبری، خرابی سخت‌افزار یا فاجعه‌های طبیعی است. برخلاف افزونگی که بیشتر برای جلوگیری از قطعی لحظه‌ای کاربرد دارد، بکاپ برای بازیابی داده‌ها پس از بروز مشکل اساسی یا حذف ناخواسته اطلاعات استفاده می‌شود.
افزونگی به معنای ایجاد نسخه‌های تکراری و همزمان از اجزای سیستم است تا در صورت بروز خرابی، عملکرد بدون قطعی ادامه یابد. به عنوان مثال، در سرورهایی که از سرویس سرور اچ پی بهره می‌برند، امکانات افزونگی سخت‌افزاری مانند منابع تغذیه و هارددیسک‌های دوگانه به کار گرفته می‌شود تا سیستم همیشه آماده به کار باشد.
افزونگی در شبکه و سیستم‌عامل یکی از پایه‌های اصلی برای تضمین پایداری، عملکرد مستمر و افزایش قابلیت اطمینان سیستم‌های فناوری اطلاعات است. این نوع افزونگی علاوه بر کاهش ریسک قطعی، موجب بهبود عملکرد و توزیع متوازن بار کاری در زیرساخت‌ها می‌شود. دو روش نرم‌افزاری بسیار مؤثر در این زمینه، خوشه‌بندی (Clustering) و تعادل بار (Load Balancing) هستند که در ادامه به بررسی کامل‌تر هر یک می‌پردازیم.
خوشه‌بندی به معنای اتصال چند سرور یا گره به یکدیگر به صورتی است که آنها به عنوان یک واحد منسجم عمل کنند. در این حالت، منابع سخت‌افزاری و نرم‌افزاری بین سرورها به اشتراک گذاشته می‌شود و بار کاری به شکل هوشمند بین آنها تقسیم می‌شود. اگر هر یک از گره‌ها دچار مشکل یا خرابی شود، سایر گره‌ها به صورت خودکار بار کاری آن گره را به عهده می‌گیرند و به این ترتیب سرویس‌ها بدون وقفه در دسترس باقی می‌مانند. این روش برای افزایش قابلیت دسترسی بالا (High Availability) در برنامه‌ها و سرویس‌های حیاتی بسیار کاربردی است.
معمولاً خوشه‌بندی به دو دسته فعال-فعال و فعال-غیرفعال تقسیم می‌شود:
سیستم‌عامل‌های مختلف و نرم‌افزارهای مدیریت شبکه امکانات متعددی برای پیاده‌سازی خوشه‌بندی فراهم کرده‌اند که در مراکز داده و سازمان‌های بزرگ کاربرد فراوان دارند.
تعادل بار فرآیندی است که در آن درخواست‌ها یا ترافیک ورودی به چند سرور یا منبع مختلف تقسیم می‌شود تا از فشار بیش از حد بر روی یک سرور جلوگیری شود و پاسخگویی بهتری ارائه شود. این روش علاوه بر افزایش کارایی و بهینه‌سازی منابع، باعث افزونگی سیستم نیز می‌شود؛ زیرا اگر یکی از سرورها به هر دلیلی از دسترس خارج شود، بار کاری به طور خودکار به سایر سرورها منتقل می‌شود و اختلالی در ارائه خدمات ایجاد نمی‌شود.
تجهیزات و نرم‌افزارهای تعادل بار می‌توانند در سطوح مختلف شبکه عمل کنند:
این قابلیت‌ها امکان اعمال سیاست‌های مختلف برای توزیع هوشمند بار و تشخیص سلامت سرورها را فراهم می‌آورند.
در دنیای فناوری اطلاعات مدرن، افزونگی نرم‌افزاری نقشی حیاتی دارد، به ویژه در محیط‌های ابری و مراکز داده مجازی. ترکیب خوشه‌بندی و تعادل بار باعث می‌شود سیستم‌ها بتوانند به صورت پویا منابع را مدیریت کنند، به سرعت به تغییرات ترافیک واکنش نشان دهند و از قطعی‌های ناگهانی جلوگیری کنند.
علاوه بر این، در بسیاری از سازمان‌ها، راهکارهای افزونگی نرم‌افزاری با سرویس‌های مانیتورینگ و مدیریت هوشمند یکپارچه می‌شوند تا عملکرد بهینه و امنیت بالاتر فراهم گردد. در نهایت، پیاده‌سازی صحیح افزونگی در شبکه و سیستم‌عامل نیازمند دانش فنی، برنامه‌ریزی دقیق و انتخاب ابزارهای مناسب است که بتواند امنیت، پایداری و کارایی سیستم‌های فناوری اطلاعات را تضمین کند.
خرابی سرور (Server Failover) یکی از مهم‌ترین مفاهیم در حوزه افزونگی و پایداری زیرساخت‌های فناوری اطلاعات است که نقش بسیار حیاتی در حفظ تداوم خدمات ایفا می‌کند. این فرآیند زمانی رخ می‌دهد که سرور اصلی به هر دلیلی، مانند نقص سخت‌افزاری، مشکلات نرم‌افزاری، یا اختلالات شبکه از دسترس خارج شود؛ در این حالت، سیستم به صورت خودکار و بدون نیاز به دخالت انسان، بار کاری و سرویس‌ها را به سرور جایگزین منتقل می‌کند تا کاربران هیچگونه قطعی یا وقفه‌ای در دسترسی به خدمات را تجربه نکنند. برای اینکه عملیات failover به درستی انجام شود، سیستم باید قادر باشد به سرعت خرابی سرور اصلی را تشخیص دهد، انتقال بار کاری را بدون تاخیر انجام دهد و همچنین داده‌های سرور جایگزین همواره با سرور اصلی هماهنگ و به‌روز باشد. به همین دلیل استفاده از فناوری‌هایی مانند IP Failover، Load Balancing و Clustering در کنار زیرساخت‌های قوی سخت‌افزاری و نرم‌افزاری اهمیت زیادی دارد. قابلیت Server Failover در سازمان‌ها باعث می‌شود که ریسک از دست رفتن داده‌ها، توقف خدمات و خسارات مالی و اعتباری به حداقل برسد و تجربه کاربری پایدار و مطمئنی برای مشتریان فراهم شود. این فناوری به ویژه در مراکز داده بزرگ، بانک‌ها، شرکت‌های ارائه‌دهنده خدمات آنلاین و هر سازمانی که به تداوم عملکرد سیستم‌های خود حساس است، اهمیت فراوانی دارد.
IP Failover یا «انتقال خودکار آی‌پی» یک تکنیک مهم در شبکه است که باعث می‌شود در صورت بروز مشکل برای یک سرور یا دستگاه شبکه‌ای، آدرس IP مربوط به آن به سرعت به سرور یا دستگاه جایگزین منتقل شود تا ارتباط کاربران و سیستم‌ها بدون قطعی ادامه پیدا کند.
افزونگی سرور به معنای ایجاد یک ساختار مستحکم و مقاوم در برابر خرابی‌ها است تا خدمات حیاتی یک سازمان بدون وقفه و با پایداری بالا ارائه شوند. یکی از بخش‌های مهم این ساختار، مدیریت صحیح آدرس‌های شبکه و تضمین اتصال بدون قطعی کاربران به سرورها است. در اینجا، تکنیک IP Failover نقش کلیدی ایفا می‌کند.
در محیط‌های فناوری اطلاعات، افزونگی سرور به معنای استفاده از چند سرور با منابع مشابه است که به عنوان جایگزین یکدیگر عمل می‌کنند. اگر یک سرور به هر دلیلی از دسترس خارج شود، سرور یا سرورهای دیگر به سرعت جایگزین آن می‌شوند و کاربران همچنان می‌توانند به خدمات دسترسی داشته باشند. اما حفظ دسترسی کاربران نیازمند این است که آدرس‌های IP این سرورها به درستی مدیریت شود تا تغییر سرور باعث قطعی اتصال نشود.
اینجاست که IP Failover اهمیت پیدا می‌کند. IP Failover به معنی انتقال سریع و خودکار آدرس IP از سرور اصلی به سرور پشتیبان است. این آدرس IP که معمولا به عنوان آدرس IP شناور یا Floating IP شناخته می‌شود، به گونه‌ای تنظیم می‌شود که بتواند بین چند سرور جابه‌جا شود.
در حالت عادی، IP شناور به سرور اصلی اختصاص دارد و کاربران یا سرویس‌ها به این آدرس متصل می‌شوند. حال اگر سرور اصلی دچار مشکل شود یا خاموش گردد، سیستم افزونگی به سرعت IP شناور را به سرور دوم یا سرورهای جایگزین منتقل می‌کند. این انتقال باعث می‌شود که درخواست‌ها به سرور جدید هدایت شوند بدون اینکه کاربران متوجه هیچ تغییر یا قطعی شوند.
بنابراین، IP Failover یک ابزار کلیدی و مکمل در استراتژی افزونگی سرور است که کمک می‌کند سرویس‌ها و اپلیکیشن‌ها در شرایط بحرانی بدون وقفه و با حداقل اختلال به کار خود ادامه دهند. بدون این قابلیت، حتی اگر چند سرور افزونگی داشته باشید، قطع شدن اتصال به دلیل تغییر آدرس IP می‌تواند موجب افت کیفیت سرویس و نارضایتی کاربران شود.
سرور اضافی یا سرور تـأمینی (Backup Server / Redundant Server) به سروری گفته می‌شود که به عنوان یک جایگزین آماده به کار برای سرور اصلی در زیرساخت فناوری اطلاعات قرار می‌گیرد. هدف از وجود سرور اضافی، تضمین تداوم خدمات و جلوگیری از قطع سرویس‌ها در صورت بروز مشکل، خرابی یا نقص در سرور اصلی است.
در بسیاری از سازمان‌ها و مراکز داده، نگه‌داشتن سرویس‌ها به صورت مداوم و بدون وقفه اهمیت بالایی دارد. برای این منظور، داشتن سرور اضافی که در مواقع اضطراری بتواند جایگزین سرور اصلی شود، امری حیاتی است. این سرورها معمولاً به صورت کاملاً آماده یا نیمه‌آماده نگه‌داشته می‌شوند و با استفاده از تکنولوژی‌هایی مانند افزونگی سخت‌افزاری، نرم‌افزاری و شبکه‌ای، به سرعت می‌توانند سرویس‌دهی را ادامه دهند.
برای افزایش قابلیت اطمینان و پایداری سرویس‌ها، سازمان‌ها از انواع مختلف سرورهای اضافی یا افزونگی سرور بهره می‌برند. این سرورها به گونه‌ای طراحی و پیکربندی می‌شوند که در صورت بروز مشکل در سرور اصلی، بتوانند به سرعت جایگزین شوند و خدمات بدون وقفه ادامه یابد. انواع این سرورها را می‌توان به چند دسته اصلی تقسیم کرد:
در این مدل، یک سرور اصلی (Active) در حال سرویس‌دهی است و یک یا چند سرور اضافی به صورت آماده‌باش (Standby) قرار دارند. سرورهای Standby معمولاً خاموش یا در حالت کم‌مصرف هستند و فقط زمانی فعال می‌شوند که سرور اصلی دچار خرابی شود. مزیت این روش، مصرف کمتر منابع در حالت عادی است، اما ممکن است زمان انتقال به سرور پشتیبان کمی طول بکشد.
سرورهای Warm Standby در حالت آماده‌باش هستند اما منابع و نرم‌افزارهای لازم برای سرویس‌دهی روی آنها از قبل بارگذاری شده است. این سرورها به صورت نیمه فعال هستند و در صورت بروز مشکل، سریع‌تر از Hot Standby وارد مدار می‌شوند. این مدل تعادلی میان سرعت پاسخگویی و مصرف منابع ایجاد می‌کند.
در این مدل، چندین سرور به صورت همزمان و فعال در حال ارائه خدمات هستند و بار کاری بین آنها تقسیم می‌شود. اگر یکی از سرورها از کار بیفتد، سایر سرورها همچنان به کار ادامه می‌دهند و کاربران هیچ قطعی را تجربه نمی‌کنند. این نوع افزونگی، بهترین عملکرد و پایداری را فراهم می‌کند اما نیازمند مدیریت پیچیده‌تر و منابع بیشتر است.
خوشه‌بندی سرورها نوعی از افزونگی است که در آن چند سرور به صورت یک خوشه یا گروه عمل می‌کنند و نرم‌افزارهای خاصی، منابع و وظایف را بین آنها مدیریت می‌کند. این روش باعث می‌شود که اگر یکی از سرورها دچار مشکل شود، بقیه سرورها به سرعت بار کاری آن را به عهده بگیرند.
در زیرساخت‌های مجازی، افزونگی می‌تواند با ایجاد چند ماشین مجازی روی سخت‌افزارهای مختلف صورت گیرد. در صورت خرابی یک سرور فیزیکی، ماشین‌های مجازی می‌توانند به سرورهای فیزیکی دیگر منتقل شوند (مفهومی به نام Live Migration) و سرویس‌ها بدون توقف ادامه یابند.
این انواع سرورهای اضافی در کنار تکنولوژی‌های شبکه‌ای و نرم‌افزاری مانند IP Failover، Load Balancing و Clustering به صورت یکپارچه کار می‌کنند تا یک زیرساخت مقاوم، پایدار و قابل اطمینان برای سازمان‌ها فراهم شود.
جایگزینی سرور به معنای تعویض یا اضافه کردن سرور جدید در زیرساخت است تا در صورت خرابی یا نیاز به افزایش ظرفیت، عملکرد سیستم بدون وقفه ادامه یابد. این فرایند معمولاً زمانی انجام می‌شود که سرور فعلی دچار مشکلات سخت‌افزاری جدی شده یا توان پردازشی آن برای بار کاری موجود کافی نباشد. استفاده از سرورهای افزونه‌پذیر و قابلیت پشتیبانی از تکنولوژی‌هایی مانند Clustering و Load Balancing امکان جایگزینی سریع و بدون قطعی سرویس‌ها را فراهم می‌کند. همچنین، داشتن برنامه‌ریزی دقیق برای جایگزینی، شامل انتقال داده‌ها، تنظیمات شبکه و تست عملکرد سرور جدید، اهمیت زیادی دارد تا از بروز اختلالات جلوگیری شود. جایگزینی به موقع و صحیح سرور، یکی از اصول کلیدی برای حفظ افزونگی و پایداری سیستم‌هاست و نقش مهمی در کاهش ریسک خرابی و توقف خدمات ایفا می‌کند.
برای ساختن یک سرور اضافی (Backup یا Standby Server) که بتواند در صورت خرابی سرور اصلی به‌سرعت جایگزین شود، مراحل زیر را باید دنبال کنید:
با پیاده‌سازی این مراحل، می‌توانید یک سرور اضافی قابل‌اطمینان بسازید که در مواقع اضطراری نقش پشتیبان را ایفا کند و تداوم سرویس‌ها را تضمین نماید.
در طراحی سیستم‌های افزونه‌پذیر، توجه به نکات فنی کلیدی نقش مهمی در تضمین پایداری و کارایی دارد. نخست، تعداد منابع سخت‌افزاری مانند منبع تغذیه، هارددیسک‌ها و کارت‌های شبکه باید به گونه‌ای انتخاب شود که در صورت خرابی یکی از آنها، منابع جایگزین بتوانند بدون وقفه وظایف را ادامه دهند. به عنوان مثال، استفاده از چند منبع تغذیه موازی یا آرایه‌های هارد RAID از جمله راهکارهای مهم در این زمینه است. دوم، نحوه اتصال‌ها باید به‌صورت افزونه طراحی شود؛ یعنی مسیرهای ارتباطی شبکه و کابل‌ها به شکلی باشند که در صورت قطعی یکی از مسیرها، ترافیک به صورت خودکار از مسیرهای جایگزین عبور کند و قطعی ایجاد نشود. سوم، سیستم‌های مانیتورینگ پیشرفته باید به صورت ۲۴ ساعته وضعیت سلامت تجهیزات و اتصال‌ها را بررسی کنند و در صورت بروز هرگونه مشکل یا کاهش کارایی، هشدارهای لازم را صادر نمایند تا تیم فنی بتواند سریعاً وارد عمل شود. این نظارت مستمر باعث می‌شود مشکلات قبل از تبدیل شدن به بحران جدی شناسایی و رفع شوند. رعایت این نکات فنی در کنار بهره‌گیری از تجهیزات و نرم‌افزارهای مناسب، پایه‌های یک سیستم افزونه‌پذیر و قابل اعتماد را شکل می‌دهد.
برای خرید سرور با قابلیت افزونگی، ابتدا باید استعلام خرید سرور اچ پی یا سایر برندهای معتبر را از فروشگاه‌ها و نمایندگی‌های رسمی دریافت کنید تا از قیمت‌ها و شرایط گارانتی مطلع شوید. انتخاب برند مناسب بسیار مهم است؛ برندهایی مانند HPE با ارائه محصولات افزونه‌پذیر و پشتیبانی قوی، گزینه‌های قابل اعتمادی برای کسب‌وکارها محسوب می‌شوند. پس از خرید، استفاده از خدمات نمایندگی سرور اچ پی به منظور نصب، راه‌اندازی و نگهداری، به حفظ عملکرد بهینه و افزایش طول عمر تجهیزات کمک می‌کند. همچنین همکاری با کارشناسان یا تیم‌های تخصصی پشتیبانی، در حل سریع مشکلات احتمالی و اجرای به‌روزرسانی‌های نرم‌افزاری و سخت‌افزاری نقش کلیدی دارد. به این ترتیب، با یک برنامه منظم برای استعلام قیمت، انتخاب درست برند و بهره‌مندی از خدمات نمایندگی، می‌توانید زیرساختی افزونه‌پذیر و مطمئن برای سازمان خود ایجاد کنید.
افزونگی سرور یکی از اصول کلیدی و حیاتی در طراحی و مدیریت زیرساخت‌های فناوری اطلاعات است که نقش بسیار مهمی در افزایش پایداری، قابلیت اطمینان و تضمین تداوم خدمات ایفا می‌کند. با پیاده‌سازی راهکارهای افزونگی در سطوح مختلف سخت‌افزاری، نرم‌افزاری و شبکه، سازمان‌ها قادر خواهند بود ریسک بروز خرابی‌های ناگهانی، از دست رفتن داده‌ها و توقف سرویس‌ها را به حداقل برسانند و به این ترتیب عملکردی پایدار و بدون وقفه را برای کاربران و مشتریان خود فراهم کنند.
در این مسیر، بهره‌گیری از دانش و تجربه کارشناسان دکتر اچ پی نقش کلیدی دارد؛ این تیم تخصصی با ارائه مشاوره‌های دقیق، انتخاب تجهیزات مناسب و طراحی راهکارهای افزونگی متناسب با نیاز هر سازمان، کمک می‌کند تا سرمایه‌گذاری‌ها بهینه و نتیجه‌بخش باشد. همچنین، خدمات پس از فروش و پشتیبانی مستمر دکتر اچ پی اطمینان خاطر لازم را برای حفظ عملکرد سیستم‌ها در طولانی‌مدت ایجاد می‌کند. بنابراین، سرمایه‌گذاری هدفمند در افزونگی سرور با حمایت و راهنمایی کارشناسان دکتر اچ پی، کلید موفقیت و امنیت اطلاعات در دنیای فناوری‌های پیچیده امروز است.
